Pod białą kołderką

*

No i jest. Spadł nocą. Nareszcie nastała zima.

Radość na twarzach dzieci, gdy ujrzą śnieg - nie do opisania. 

Od samego rana Kacperek błagał o spacer. 

" Maaaamooo! Na śnieg?!" 

" Maaaamo! Ale idziemy?"

" Śnieg?!" 

I Ali wymowne, lecz uroczo wypowiedziane:

"Hyyyyyyyyy!!"

Uwielbiam zimę. Za swoją wyjątkowość i czar.

Drzewa, trawa i budynki okryte puchową białą kołderką, niczym do snu.

Spacer staje się przyjemniejszy, chrupot śniegu pod stopami, 

wszędzie czerwone noski i piszczące radośnie dzieci podczas śniegowych zabaw. 

Chce was zabrać do malowniczego parku. 

Podczas spacerowania w " Lipowym gaju", co raz odkrywamy coś nowego. 

Cieszy mnie to, że w tak małej mieścince znajduje się takie miejsce. 

Dzieci mogą swobodnie się ganiać, a mąż poudawać braci z Tube Raiders. 

Kilka godzin cudownego zapomnienia i oderwania się od rzeczywistości. 

 

 

 

 

 

 A gdy zmarznięci, mokrzy i zakatarzeni wróciliśmy do domu, 

zjedliśmy szarlotkę przygotowaną przez Nenka (tatę, męża, Tomasa). 

Była pyszna.

  

(zdjęcie z książki kucharskiej)

Szczęśliwe maluchy, to szczęśliwa mama. 

Lubię takie produktywne dni, kiedy to radość na twarzy widać.