piątek

Wyjść i nie zwariować???!!...

*
Tak sobie dzisiaj powspominam. 

Przypomniało mi się pierwsze wyjście z mężem, po porodzie KAcperra. 
Akurat trafiła się okazja, urodziny Nenkowego kolegi.
Wyzwanie zostało podjęte. Kacperek miał półtora miesiąca. 
I właśnie ten dzień zapamiętałam od początku do końca. Klatka po klatce - jak w filmie. 
I nie wiem, czy to było aż tak traumatyczne przeżycie dla mnie? Czy też może tak przyjemne?
Tak czy owak, w pamięci pozostało.

To był chłodny marzec. Mama wyszykowała się, wymalowała i ubrała jak na wybory miss świata. 
Z 50 razy patrzyłam w lustro przed wyjściem, aby upewnić się że wszytko jest zapięte na ostatni guzik. 
Późnym popołudniem przyszła moja Siostra, aby zająć się małym smrodkiem. Z lekka wystraszona malutkimi gabarytami Kacperra, ogarnęła organizację i podjęła się wyzwania. Z niepokojem powierzyłam jej skarb i zniknęliśmy z Tomasem za drzwiami.

Ze znajomymi spotkaliśmy się w umówionym miejscu. Jakieś 10min od domu. I zaczęło się...
Telefon sprawdzałam co raz. Smsa pisałam co 5min, dzwoniłam co godzinę.
Miałam nadzieje, że to wyjście będzie nieziemską zabawą, taki Kac Vegas, a okazało się Kac WaWa. 
I tak, jak tylko zamknęły się drzwi za nami, nasz mały synio postanowił zrobić prezent cioci, zapakowany w pampersa.
Jak dojechaliśmy ze znajomymi do klubu, nerwowo szukałam telefonu aby dowiedzieć się czy Siostra daje sobie radę. I oczywiście dawała sobie znakomicie, to tylko mama nie dawała sobie rady ze świadomością opuszczenia dziecka, na rzecz dobrej zabawy. 
W klubie okazało się, że już zapomniałam jaki tam panuje klimat. Ciemno, śmierdzi fajkami, denna muzyka i wieeeele ludzi. A do tego alkohol okazał się równie dużą klapą. I w głowie ciągłe...hymmm..co z moim synkiem???...Psuć mężowi zabawę i wracać do domu? Czy zostać jeszcze chwilkę i odreagować? 
Co tu robić, co tu robić? O telefon....żadnej informacji....może coś się stało? MOŻE COŚ SIĘ DZIEJE!? 
Patrze na Nenka i wiem, że nie mogę przerwać mu zabawy wśród znajomych, których tak dawno nie widział. Rozglądam się, widzę piękne kobiety, szczęśliwe, śmiejące się. Wszyscy dobrze się bawią a ja szaleje wewnętrznie i chcę wracać do domu!! Do dziecka!!
To oznaczało jedno, młodzieńcze życie skończyło się z dniem 24.02.2011. Nie potrafię się już dobrze bawić, nie sprawia mi to przyjemności. Chce siedzieć w domu z dzieckiem, z rodziną. 

Podobnie było jak wysłaliśmy malucha do żłobka. Mama poszła do pracy, tata też. 
Kiedy, pierwszego dnia zaprowadziłam malucha na zajęcia, myślałam że z szoku doznam zawału.
Puścił moją rękę i pobiegł do dzieci, nawet się nie obejrzał, nawet nie zapłakał.....nawet nie zatęsknił.
Serce się matce kraja na taki widok i zachowanie. 
Poszłam do domu. Sprzątałam, gotowałam i poprałam. Wszystko zrobione średnio w dwie godziny. Do pracy na 16 a tu dopiero 10. Co robić? Jest tak cicho, tak spokojnie. Spróbowałam zasnąć, odespać półtora roczne co pół godzinne wstawanie. Aleeeee się nie dało!! Może jakiś serial i gorąca kawa? Nic z tego. Głowa pełna myśli. Co z moim KAcperro. Czy zjadł? Czy spał? Mało nie oszalałam...

I tak źle, i tak nie dobrze. Co z nami Matkami jest nie tak? Z jednej strony, chciałybyśmy czasami odpocząć od tych rozwrzeszczanych bachorków a z drugiej, nie umiemy zorganizować sobie czasu bez nich. 

W kinie filmu obejrzeć się nie da, bo na telefon co 15min patrzymy. W pracy średnio skupione bo o dziecku myślimy. Na imprezie zabawa okazuje się do bani, bo co to za zabawa bez rodziny? 
Czy jeszcze się da wyjść samej? Odpocząć, ale tak naprawdę odpocząć? Nie wariować? A może my już jesteśmy wariatkami?  Jak wyjść i nie zwariować?!!

(...)Jed­nym z wa­runków ludzkiej wol­ności jest czas.
Mądrze go wy­korzys­tując uczy­my się wolności.
Tak wygląda nasza wol­ność, jak wygląda nasz czas.
Przy­naj­mniej po części... (...)

13 komentarzy:

  1. Faktycznie my mamy tak mamy. Marudzimy, ze chcemy do ludzi, a jak sie z domu wyrwiemy to mysli nam wariuja i po 5 minutach chcemy juz wracac. Moze to przez to, ze przeciez tylko my najlepiej znamy nasze dzieci i przeciez tylko my potrafimy zajac sie nimi najlepiej. Ale czasem trzeba chocby na te piec minut samotnosci sobie pozwolic by odetchnac. Ale ja ostatni raz bez dzieci to wyszlam wieczorem do apteki. Ciezko przy dwojce sie wyrwac- zwlaszcza, ze Zosia dopiero 4 ma miesiace.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ojjj takie wyjście do Apteki staje się spacerem milowym :D A jakim przyjemnym :))

      Usuń
  2. Anonimowy20.9.13

    Ejjj tak zle nie było wtedy :P Kacper nie tylko się wtedy skupkał, ale i obsiusiał ciocie <3 :D i da się wyjść i nie zwariować! Przynajmniej wtedy można odreagować wszystkie stresy dnia codziennego :) juz się nie mogę doczekać!

    OdpowiedzUsuń
  3. Ja jeszcze nigdy nie zostawiłam tak Kornelii [dzis prawie 14 miesiecy], ale pewnie głownie dlatego, ze karmilam, i karmie nadal, piersia... ;)

    czasem mam ochote wyjsc, nie powiem, ale poki jest tak "malutka", wmawiam sobie, ze tylko mnie potrzebuje, to mnie zawola jak sie obudzi w nocy, nie babcie czy ciocie...
    na pewno coś w tym jest, chociaż pewnie pisząc to przesadzam ;)

    jedno jest pewne! jak kobieta decyduje się na dziecko, takie sytuacje ma po prostu w głowie zakodowane i wyzbyć się tego nie da ;)

    lepiej konkretnie wyszaleć się "przed" i później spokojnie siedzieć w domu ;)
    ja tak miałam i polecam ;)

    pozdrawiam!
    Kasia
    http://islandofflove.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie przesadzasz. Prawdę mówisz!!
      Gratuluję wytrwałości w karmieniu :) Mi mleczko zanikło bardzo szybko:( i pewnie jak bym karmiła to tez bym sie nie ruszyła.
      Pozdrawiam i śmigam na bloga;)

      Usuń
  4. Miałam podobnie... choć jak Laura miała 11 miesięcy to wybraliśmy się na weselicho i mała została na noc z dziadkami. Na początku się denerwowałam ale w końcu porwał mnie wir zabawy i aż wstyd się przyznać ale dopiero jak wracaliśmy nad ranem do domu to pomyślałam, czy dobrze jej się śpi w nowym miejscu..
    Ale do żłobka to sobie na razie nie wyobrażam (Laura ma 12 miesięcy) to pewnie trzeba sporo czasu, by jakoś przywyknąć..
    Ściskamy :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kacperro do żłobka poszedł jak miał 2latka. To i tak za mało:D Jak dla mamy zresztą dla mamy zawsze dziecko ma za mało:D haha. Takie zapomnienie i oddanie się zabawie myślę że działa kojąco. Tylko kurcze, czemu ja tak nie potrafię !?
      Pozdrowionka :))

      Usuń
  5. Kac Wawa :) boskie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. OOoo proszę:D Musze chyba w końcu się przemóc bo wszyscy mówią że dno. A tu proszę, aż się skusze.

      Usuń
  6. hehe...skąd ja to znam :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Anonimowy30.9.13

    A my ostatnio byliśmy na imprezie i powiem Ci, że tego mi brakowało;d dorywczo dwa dni po 5 godzin robiłam na promocji a potem integracja była z zespołem z pracy i wybawiliśmy się chyba za wszystkie czasy;d uwierz mi da się tak!;d tzn ja tak tylko mam jak wiem, że Filipka zostawiłam z moją mamą, bo zaraz po mnie i Pawle wiem, że ona się nim najlepiej zajmie:) gdyby został z kimś innym to bym chyba oszalała. Na początku miałam okropne z tym problemy żeby gdziekolwiek go zostawić, ale teraz ze względu też na to, że w weekendy studiuje, przywykłam może do tego i jakoś prościej mi wyjść gdzieś z mężem bez dziecka:) wydaję mi się, że to kwestia właśnie dopuszczenia do siebie tej myśli i po woli, po woli się człowiek przyzwyczaja, że jego dziecko może czuć się dobrze też w towarzystwie dziadków cioć czy kogoś tam;d ja np nigdy nie mogę go zostawić z teściami i mam z tym problem, szlak mnie trafia jak o tym pomyślę i nigdy bym nie wyszła jakbym miała go z nimi zostawić;d

    Dla mnie Filip też jest ciągle na coś za mały haha;d ale to chyba każda mama tak ma;p

    P.

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękuję za przeczytanie posta. Dla mnie liczy się każdy komentarz. Przemyślę go i przeanalizuję. Bardzo mi miło, że poświęcasz tu swój czas. Pozdrawiam